درمان های PTSD چیست؟

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، نوعی اختلال اضطرابی، می تواند پس از یک رویداد عمیقاً تهدید کننده یا ترسناک رخ دهد. حتی اگر مستقیماً درگیر نبوده‌اید، شوک ناشی از اتفاقی که افتاده می‌تواند آنقدر زیاد باشد که زندگی عادی را برایتان سخت کند.

افراد مبتلا به PTSD می توانند بی خوابی، بازگشت به گذشته، عزت نفس پایین و احساسات دردناک یا ناخوشایند زیادی داشته باشند. ممکن است دائماً این رویداد را دوباره مرور کنید – یا به طور کلی حافظه خود را از آن از دست بدهید.

هنگامی که دچار PTSD هستید، ممکن است احساس کنید که هرگز زندگی خود را باز نخواهید داشت. اما قابل درمان است. روان درمانی کوتاه و بلند مدت و داروها می توانند بسیار خوب عمل کنند. اغلب، این دو نوع درمان با هم مؤثرتر هستند.

درمان

درمان PTSD سه هدف اصلی دارد:

• علائم خود را بهبود بخشید
• مهارت های مقابله با آن را به شما آموزش دهد
• عزت نفس خود را بازیابی کنید

اکثر درمان های PTSD تحت چتر درمان شناختی رفتاری (CBT) قرار می گیرند. ایده این است که الگوهای فکری را تغییر دهید که زندگی شما را مختل می کند. این ممکن است از طریق صحبت کردن در مورد آسیب یا تمرکز بر جایی که ترس های شما از آن سرچشمه می گیرند، اتفاق بیفتد.

بسته به شرایط شما، گروه درمانی یا خانواده درمانی ممکن است به جای جلسات انفرادی انتخاب خوبی برای شما باشد.

• درمان پردازش شناختی

CPT یک دوره درمانی 12 هفته ای با جلسات هفتگی 60 تا 90 دقیقه ای است.

در ابتدا، در مورد رویداد آسیب زا با درمانگر خود صحبت خواهید کرد و اینکه چگونه افکار مرتبط با آن بر زندگی شما تأثیر گذاشته است. سپس با جزئیات در مورد آنچه اتفاق افتاده می نویسید. این فرآیند به شما کمک می کند تا بررسی کنید که چگونه در مورد آسیب خود فکر می کنید و راه های جدیدی برای زندگی با آن پیدا کنید.

به عنوان مثال، شاید شما خود را به خاطر چیزی سرزنش کرده اید. درمانگر به شما کمک می‌کند تا همه چیزهایی را که خارج از کنترل شما بودند در نظر بگیرید، بنابراین می‌توانید به جلو بروید، درک کنید و بپذیرید که در عمق وجودتان، علیرغم کارهایی که انجام داده‌اید یا نکرده‌اید، تقصیر شما نبوده است.

• درمان مواجهه طولانی مدت

اگر از چیزهایی که شما را به یاد رویداد آسیب زا می اندازد اجتناب کرده اید، PE به شما کمک می کند تا با آنها مقابله کنید. این شامل 8 تا 15 جلسه، معمولا 90 دقیقه است.

در اوایل درمان، درمانگر تکنیک‌های تنفسی را به شما آموزش می‌دهد تا وقتی به اتفاقی که افتاده فکر کنید، اضطراب شما را کاهش دهد. بعداً فهرستی از چیزهایی که از آنها دوری می‌کردید تهیه می‌کنید و یاد می‌گیرید که چگونه با آنها روبرو شوید. در جلسه ای دیگر، تجربه آسیب زا را برای درمانگر خود بازگو می کنید، سپس به خانه می روید و به صدای ضبط شده خود گوش می دهید.

انجام این کار به عنوان “تکالیف” در طول زمان ممکن است به کاهش علائم شما کمک کند.

• حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم

با EMDR، ممکن است مجبور نباشید تجربه خود را به درمانگر خود بگویید. درعوض، در حین تماشا کردن یا گوش دادن به کاری که آنها انجام می‌دهند، روی آن تمرکز می‌کنید – شاید حرکت دادن دست، چشمک زدن نور، یا ایجاد صدا.

هدف این است که بتوانید در حالی که آسیب های خود را به خاطر می آورید، به چیزی مثبت فکر کنید. حدود 3 ماه جلسات هفتگی طول می کشد.

• آموزش تلقیح استرس

SIT نوعی CBT است. شما می توانید آن را به تنهایی یا در یک گروه انجام دهید. شما مجبور نخواهید بود در مورد آنچه اتفاق افتاده است وارد جزئیات شوید. تمرکز بیشتر روی تغییر نحوه برخورد با استرس ناشی از رویداد است.

ممکن است با آرام کردن ذهن و بدن خود، تکنیک‌های ماساژ و تنفس و راه‌های دیگر برای متوقف کردن افکار منفی را بیاموزید. بعد از حدود 3 ماه، باید مهارت هایی را داشته باشید که استرس اضافه شده را از زندگی خود رها کنید.

داروها

مغز افراد مبتلا به PTSD “تهدیدها” را متفاوت پردازش می کند، تا حدی به این دلیل که تعادل مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی به هم ریخته است. آنها به راحتی پاسخ “جنگ یا گریز” دارند، که باعث می شود شما پرش و در لبه شوید. تلاش مداوم برای خاموش کردن آن می تواند منجر به احساس سردی عاطفی و حذف شود.

داروها به شما کمک می کنند از فکر کردن و واکنش نسبت به آنچه رخ داده است، دست بردارید، از جمله دیدن کابوس ها و فلاش بک ها. آنها همچنین می توانند به شما کمک کنند که دیدگاه مثبت تری نسبت به زندگی داشته باشید و دوباره احساس “عادی” کنید.

انواع مختلفی از داروها بر شیمی مغز شما مرتبط با ترس و اضطراب تأثیر می گذارند. پزشکان معمولاً با داروهایی شروع می‌کنند که بر انتقال‌دهنده‌های عصبی سروتونین یا نوراپی نفرین (SSRIs و SNRIs) تأثیر می‌گذارند، از جمله:

• فلوکستین (پروزاک)
• پاروکستین (پاکسیل)
• سرترالین (Zoloft)
• ونلافاکسین (افکسور)

FDA فقط پاروکستین و سرترالین را برای درمان PTSD تایید کرده است.

از آنجایی که افراد به داروها واکنش متفاوتی نشان می دهند و PTSD همه یکسان نیست، پزشک ممکن است داروهای دیگری را نیز «خارج از برچسب» تجویز کند. (این بدان معناست که سازنده از FDA نخواسته مطالعات این دارو را که نشان می دهد این دارو به طور خاص برای PTSD موثر است بررسی کند.) اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• داروهای ضد افسردگی
• مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs)
• آنتی سایکوتیک ها یا آنتی سایکوتیک های نسل دوم (SGAs)
• مسدود کننده های بتا
• بنزودیازپین ها

اگر پزشکتان فکر می‌کند دلیلی برای این کار وجود دارد، استفاده از داروی بدون برچسب برای شما اشکالی ندارد.

داروها ممکن است در مورد علائم خاص یا مسائل مرتبط مانند پرازوسین (Minipress) برای بی خوابی و کابوس به شما کمک کنند.

اینکه کدام یک یا ترکیبی از داروها احتمالاً برای شما بهتر عمل می کند تا حدی به انواع مشکلاتی که در زندگی خود دارید، عوارض جانبی آن، و اینکه آیا شما همچنین دارای اضطراب، افسردگی، اختلال دوقطبی یا مواد مخدر هستید بستگی دارد.

درست کردن دوز برخی داروها به زمان نیاز دارد. در مورد برخی داروها، ممکن است نیاز به انجام آزمایشات منظم داشته باشید – به عنوان مثال، برای مشاهده عملکرد کبد شما – یا به دلیل عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود مشورت کنید.

احتمالاً داروها از شر علائم شما خلاص نمی شوند، اما می توانند آنها را با شدت کمتر و قابل کنترل تر کنند.